Kiedy mam za sobą ciężki dzień czy okres, nie mam ochoty uaktywniać szarych komórek dodatkowo w czasie wolnym. Chcę czegoś lekkiego, uroczego i poprawiającego humor. Czegoś, co sprawi chociaż na chwilę, że zapomnę o tym, że świat jest szarobury, a następnego dnia czeka na mnie nadal spiętrzona góra zadań i obowiązków. Czegoś pluszowego, czego przeczytanie będzie podobne do owinięcia się kocem z najmiększej wełny na świecie w towarzystwie dwudziestu uroczych szczeniaczków, z kiwającymi się nad nami chmurkami z waty cukrowej.

I dlatego czytuję romanse.

Jakie książki z motywami słowiańskimi warto przeczytać i po jakich autorów sięgnąć? Co piszczy w polskiej fantastyce, a co w popularnych non-fiction? W tym poście nieco więcej o serii "Żniwiarz", o książkach pięknie ilustrowanych, ale też o tym, czego z mitologią robić się nie powinno.

Post z serii ładne i ciekawe rzeczy, czyli o dziwnych i niesamowitych okładkach słów kilka. Wiecie, że istnieją książki przeznaczone do zjedzenia? I takie, którymi można się, wręcz dosłownie, odurzać? W tym tekście znajdziecie podobnych przykładów 5 - chodźcie paczeć!

Ostatnimi czasy w polskich social mediach coraz częściej wybuchają awantury językowe. Całkiem niedawno kłóciliśmy się jeszcze o feminatywy, a jeszcze bliżej - o to, czy obraźliwe jest słowo Murzyn (jest). Język zawsze był polem ideologicznej walki, ale obecnie zwracamy na niego uwagę chyba coraz częściej - nasze społeczeństwo, od dłuższego czasu coraz bardziej spolaryzowane, chwyta się słów kurczowo i broni "poprawności" swojej wersji języka jak niepodległości.

Miałam ostatnio okazję zmierzyć się z lekturami, które długością zdecydowanie przekraczały średnią. Były to knigi potężne i ciężkie, z gatunku takich, które można by z powodzeniem używać do celów bojowych albo jako narzędzia do samoobrony. Na szczęście, czytałam je na czytniku - ich waga ciążyła mi więc (tym razem) jedynie w wyobraźni...