Ostatnimi czasy w polskich social mediach coraz częściej wybuchają awantury językowe. Całkiem niedawno kłóciliśmy się jeszcze o feminatywy, a jeszcze bliżej - o to, czy obraźliwe jest słowo Murzyn (jest). Język zawsze był polem ideologicznej walki, ale obecnie zwracamy na niego uwagę chyba coraz częściej - nasze społeczeństwo, od dłuższego czasu coraz bardziej spolaryzowane, chwyta się słów kurczowo i broni "poprawności" swojej wersji języka jak niepodległości.

Miałam ostatnio okazję zmierzyć się z lekturami, które długością zdecydowanie przekraczały średnią. Były to knigi potężne i ciężkie, z gatunku takich, które można by z powodzeniem używać do celów bojowych albo jako narzędzia do samoobrony. Na szczęście, czytałam je na czytniku - ich waga ciążyła mi więc (tym razem) jedynie w wyobraźni...

Oswoiliśmy się chyba już z "czasami zarazy" i manią polecania, w którą wpadli wszyscy na początku. W związku z tym postanowiłam wrócić do własnych polecanek - i dlatego dzisiaj opowiem wam o trzech seriach komiksów, które mają sporą szansę spodobać się nawet tym z was, którzy podchodzą to nich z ostrożnego dystansu.

Jeśli chodzi o przedmiot taki jak książka, wyróżnianie się i nowatorstwo są pożądane tylko do pewnego stopnia. Ludzie mają bowiem tendencję do szukania wzorów - właśnie dlatego niektórzy widzą Jezusa na spalonych tostach. Jeśli pisalibyście więc książkę, jaką cechę powinna mieć jej okładka? Być inna niż wszystkie, czy wręcz przeciwnie - wpisywać się w nurt już istniejący?

Jaki musi być zły bohater, żeby mógł budzić sympatię? Czy są granice, których nie można przekroczyć? W jaki sposób można zbalansować osobowość czarnego charakteru? I jakich bohaterów jesteśmy w stanie usprawiedliwić mimo popełnianych zbrodni?