Miałam ostatnio okazję zmierzyć się z lekturami, które długością zdecydowanie przekraczały średnią. Były to knigi potężne i ciężkie, z gatunku takich, które można by z powodzeniem używać do celów bojowych albo jako narzędzia do samoobrony. Na szczęście, czytałam je na czytniku - ich waga ciążyła mi więc (tym razem) jedynie w wyobraźni...
Jaki musi być zły bohater, żeby mógł budzić sympatię? Czy są granice, których nie można przekroczyć? W jaki sposób można zbalansować osobowość czarnego charakteru? I jakich bohaterów jesteśmy w stanie usprawiedliwić mimo popełnianych zbrodni?
Jedną z najczęściej powtarzanych rad dla początkujących pisarzy jest "write what you know" - czyli, luźno tłumacząc: "pisz o tym, co znasz". Rada ta, choć wynikająca często z dobrych intencji, bywa używana do zniechęcenia ludzi do pisania na przykład fantastyki, albo, szerzej, do umieszczania jakichkolwiek bardziej niecodziennych wydarzeń w tekstach. Gdybyśmy, tworząc, opisywali jednak wyłącznie rzeczy, których sami doświadczyliśmy, ilość fabuł i zwrotów akcji byłaby dosyć ograniczona...
Ludzie dzielą się na dwa typy: na tych, którzy kończą wszystkie czytane przez siebie książki i na tych, którzy porzucają lekturę w połowie, stwierdzając, że jeżu iglasty, jakie to nudne. Bywają książki, które są po prostu tak głupie, że nie jestem w stanie ich zdzierżyć. Są książki, które zwyczajnie mnie nudzą. Są takie, w których odrzuca mnie styl. Od jakiegoś czasu jednak odkrywam nową kategorię: istnieją lektury, na które zwyczajnie jestem zbyt wrażliwa.
Zastanawialiście się kiedyś, czemu książka się wam dłuży? Czemu oczy wydają się męczyć przy czytaniu akurat tej trzy razy bardziej, niż normalnie? Czemu musicie robić sobie częste przerwy? Czemu cały czas wydaje się wam, że coś jest tu nie tak? Wszystkie te rzeczy mogą wynikać chociażby z faktu, że wasza wybrana lektura…
Nie mogę powiedzieć, żeby w tym roku jakaś książka szczególnie mnie zachwyciła. Na liczniku Goodreads wybiło mi pozycji 85 - ale hej, mamy jeszcze trochę czasu - sporo z tego były to jednak książki lekkie i rozrywkowe, albo z kolei branżowe - starałam się choć trochę w zakresie designu dokształcać. Przejrzawszy swoją listę udało mi się jednak wybrać kilka pozycji z różnych kategorii, które zapadły mi w pamięć - chętnie się dowiem, czy po którąś też sięgnęliście i jeśli tak, to czy mieliście równie pozytywne wrażenia.
Pomimo nieustannych prób czynionych przez powtarzanie jak mantry przysłowiowych mądrości, okładki wciąż pozostają pierwszą rzeczą, która służy nam do podjęcia decyzji o tym, czy w ogóle weźmiemy jakąś książkę do ręki. Jako ludzie jesteśmy też zwyczajnie leniwi - przez co nawet, jeśli świadomie staramy się nie poddawać pierwszemu wrażeniu, profesjonalna okładka nadal będzie dla nas wyznacznikiem jakości książki, która jest w nią obleczona.
W 1933 roku Aksel Sandemose, duńsko-norweski pisarz pochodzący z niewielkiej miejscowości o nazwie Nykøbing Mors, wydał książkę o tytule Uciekinier przecina swój ślad (w oryginale En flyktning krysser sit spor). Opowieść, zawierająca historię młodego człowieka z Jante, Espena Arnakke, przyniosła autorowi sporą dozę popularności wszędzie, poza jednym miejscem – miasteczkiem, w którym…
...czyli dlaczego okładki książek w różnych krajach tak bardzo się różnią. Zacznijmy od Harry’ego Pottera. Saga o młodym czarodzieju, wydana między 1997 a 2007 rokiem (i teraz zakrzyknijmy wszyscy: „to niemożliwe, że to było tak dawno temu!”) większości z nas kojarzy się ze staniem w kolejkach w księgarniach i pierwszym polskim wydaniem,…